توافق استراتژیک ایران و چین؛ از متن تا حاشیه
متأسفانه در فضای سیاسی ایران بسیاری مواقع منافع ملی فدای رقابت های جناحی می شود؛ کسانی که تا پیش از این وزارت امور خارجه را به خاطر برخورد واکنشی با بحران های بین المللی و نداشتن ایده های ابتکاری برای تغییر شرایط به نفع کشور به باد انتقاد می گرفتند، حال که مقامات دیپلماتیک کشورمان تلاش کرده اند با دور زدن آمریکا و کشورهای اروپایی، به سیاست خارجی کشور تنوع ببخشند، غول خوش آتیه آسیایی را به همکاری و سرمایه گذاری در کشورمان متقاعد کنند و به دوستان بد عهد نشان دهند که اگر آنها در شرایط بحرانی ایران را تنها گذاشتند، کشورمان راه های دیگری نیز پیش رو دارد، این گروه باز هم عَلَم اعتراض برافراشته اند که توافق با چین یعنی فروش و واگذاری منابع کشور! اگر دغدغه این گروه به راستی منافع ملی و منابع کشور است، باید مطمئن باشند چنین توافقاتی بدون موافقت مجلس امکانپذیر نیست و بنابراین باید تا زمان بررسی قرار داد در مجلس صبور باشند.هدف نویسنده این سطور دفاع از توافقنامه ای که هنوز در مجلس به تصویب نرسیده و به صورت رسمی منتشر نشده، نیست؛ چرا که هر فرد آگاه به قانونی می داند که بر اساس قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران قوه مجریه تنها با تصویب و نظارت مستقیم قوه مقننه، قادر به انعقاد یک معاهده بین المللی خواهد بود. در واقع اصل هفتاد و هفتم تأکید دارد که «عهدنامه ها، مقاوله نامه ها، قراردادها و موافقت نامههای بین المللی باید به تصویب مجلس شورای اسلامی برسد» و بنابراین نمی توان در مورد مفید یا مضر بودن مفاد توافقی که هنوز در مجلس مطرح نشده و در فرایند مذاکره و چانه زنی است، تحلیل دقیقی داشت.
اما در مورد حواشی ایجاد شده پیرامون این توافقنامه باید به چند نکته اشاره کرد: در درجه نخست باید گفت هر چند برخی وزارت امور خارجه را به پنهان کاری و عدم شفاف سازی در مورد این توافق متهم می کنند، اما این امر بخشی از فرایند رایج مناسبات دیپلماتیک در راستای حفظ منافع و وجهه بین المللی کشور است. در واقع عرف پذیرفته شده در انعقاد توافقات مهم بین المللی این است که مقامات کشورها ابتدا در جلسات خصوصی و محرمانه در مورد کلیات توافق، تعهداتی که هر یک باید بپذیرند، منافع و دستاوردهای متقابل بحث و گفت و گو می کنند، در جریان رفت و آمدهای دیپلماتیک متعدد، مشورت با مقامات و نهادهای مسئول داخلی خود شرایط و تعهداتشان را تغییر می دهند و به روزرسانی می کنند و زمانی که در مورد کلیات به توافق رسیدند، موضوع تلاش های خود را رسانه ای کرده و توافقنامه را برای تأیید و تصویب نهایی راهی مراجع ذی صلاح خود می کنند. نکته دوم اشاره به این واقعیت تلخ است که متأسفانه در فضای سیاسی ایران بسیاری مواقع منافع ملی فدای رقابت های جناحی می شود؛ کسانی که تا پیش از این وزارت امور خارجه را به خاطر برخورد واکنشی با بحران های بین المللی و نداشتن ایده های ابتکاری برای تغییر شرایط به نفع کشور به باد انتقاد می گرفتند، حال که مقامات دیپلماتیک کشورمان تلاش کرده اند با دور زدن آمریکا و کشورهای اروپایی، به سیاست خارجی کشور تنوع ببخشند، غول خوش آتیه آسیایی را به همکاری و سرمایه گذاری در کشورمان متقاعد کنند و به دوستان بد عهد نشان دهند که اگر آنها در شرایط بحرانی ایران را تنها گذاشتند، کشورمان راه های دیگری نیز پیش رو دارد، این گروه باز هم عَلَم اعتراض برافراشته اند که توافق با چین یعنی فروش و واگذاری منابع کشور! اگر دغدغه این گروه به راستی منافع ملی و منابع کشور است، باید مطمئن باشند چنین توافقاتی بدون موافقت مجلس امکانپذیر نیست و بنابراین باید تا زمان بررسی قرار داد در مجلس صبور باشند.البته توافق استراتژیک با چین دشمنان قسم خورده خارجی نیز دارد؛ آنها که در ظاهر برای منابع و جزایر ایرانی اشک تمساح می ریزند و با رسانه هایی که در اختیار دارند مردم ایران را به مخالفت علیه این توافق فرا می خوانند، اما واقعیت این است که در حساب و کتاب های پشت پرده خود به این نتیجه رسیده اند که اگر ایران با قدرتی همچون چین به یک توافق استراتژیک دست یابد، تحریم های آمریکا با سدی جدی روبه رو می شود و فشارها و بدعهدی های کشورهای اروپایی برای وادار کردن کشورمان به تن دادن به توافقی جدید و سختگیرانه تر نیز به نتیجه نمی رسد. بنابراین باید ریشه های این توافق را شکل نگرفته از خاک درآورد و با جنجال و هیاهوی رسانه ای مانع تصویب آن شد.
*کارشناس بین الملل
اما در مورد حواشی ایجاد شده پیرامون این توافقنامه باید به چند نکته اشاره کرد: در درجه نخست باید گفت هر چند برخی وزارت امور خارجه را به پنهان کاری و عدم شفاف سازی در مورد این توافق متهم می کنند، اما این امر بخشی از فرایند رایج مناسبات دیپلماتیک در راستای حفظ منافع و وجهه بین المللی کشور است. در واقع عرف پذیرفته شده در انعقاد توافقات مهم بین المللی این است که مقامات کشورها ابتدا در جلسات خصوصی و محرمانه در مورد کلیات توافق، تعهداتی که هر یک باید بپذیرند، منافع و دستاوردهای متقابل بحث و گفت و گو می کنند، در جریان رفت و آمدهای دیپلماتیک متعدد، مشورت با مقامات و نهادهای مسئول داخلی خود شرایط و تعهداتشان را تغییر می دهند و به روزرسانی می کنند و زمانی که در مورد کلیات به توافق رسیدند، موضوع تلاش های خود را رسانه ای کرده و توافقنامه را برای تأیید و تصویب نهایی راهی مراجع ذی صلاح خود می کنند. نکته دوم اشاره به این واقعیت تلخ است که متأسفانه در فضای سیاسی ایران بسیاری مواقع منافع ملی فدای رقابت های جناحی می شود؛ کسانی که تا پیش از این وزارت امور خارجه را به خاطر برخورد واکنشی با بحران های بین المللی و نداشتن ایده های ابتکاری برای تغییر شرایط به نفع کشور به باد انتقاد می گرفتند، حال که مقامات دیپلماتیک کشورمان تلاش کرده اند با دور زدن آمریکا و کشورهای اروپایی، به سیاست خارجی کشور تنوع ببخشند، غول خوش آتیه آسیایی را به همکاری و سرمایه گذاری در کشورمان متقاعد کنند و به دوستان بد عهد نشان دهند که اگر آنها در شرایط بحرانی ایران را تنها گذاشتند، کشورمان راه های دیگری نیز پیش رو دارد، این گروه باز هم عَلَم اعتراض برافراشته اند که توافق با چین یعنی فروش و واگذاری منابع کشور! اگر دغدغه این گروه به راستی منافع ملی و منابع کشور است، باید مطمئن باشند چنین توافقاتی بدون موافقت مجلس امکانپذیر نیست و بنابراین باید تا زمان بررسی قرار داد در مجلس صبور باشند.البته توافق استراتژیک با چین دشمنان قسم خورده خارجی نیز دارد؛ آنها که در ظاهر برای منابع و جزایر ایرانی اشک تمساح می ریزند و با رسانه هایی که در اختیار دارند مردم ایران را به مخالفت علیه این توافق فرا می خوانند، اما واقعیت این است که در حساب و کتاب های پشت پرده خود به این نتیجه رسیده اند که اگر ایران با قدرتی همچون چین به یک توافق استراتژیک دست یابد، تحریم های آمریکا با سدی جدی روبه رو می شود و فشارها و بدعهدی های کشورهای اروپایی برای وادار کردن کشورمان به تن دادن به توافقی جدید و سختگیرانه تر نیز به نتیجه نمی رسد. بنابراین باید ریشه های این توافق را شکل نگرفته از خاک درآورد و با جنجال و هیاهوی رسانه ای مانع تصویب آن شد.
*کارشناس بین الملل
ارسال دیدگاه
عناوین این صفحه
اخبار روز
-
بهینهسازی طرح روسازی دال خط کوهاندار برای رفع معضل راهآهنهای کویری
-
استفاده از ظرفیت های مردمی در پروژه های اشتغال زایی با همت بنیاد برکت در سال جهش تولید با مشارکت مردم
-
اتمام خط کشی محوری جنوب به شمال خیابان ولیعصر (عج)
-
بهرهبرداری از نخستین نیروگاه خورشیدی حمایتی کشور در کاشان
-
تلاش مضاعف، برنامه محوری و تخصص گرایی - هم افزایی، سودآوری
-
اهمیت طراحی وبسایت برای کسب و کارهای سنتی
-
آغاز بهکار TV شهری در ورودی ساختمان منطقه دو پایتخت
-
۱۰۰ ساختمان بلند در پایتخت روی گسل قرار دارد
-
۱۴ شهر و روستای سیستان و بلوچستان تحتتاثیر زلزله قرار گرفت
-
اولویت همه شرکتهای صندوق ذخیره باید سودآوری و توجه به اقتصاد دانش بنیان باشد
-
اجرای طرحهای زنجیره سبز و آبی در پنج شهرستان استان خوزستان
-
اجرای طرح ویژه جمع آوری شنهای پخش شده در معابر شمال تهران
-
تشکیل" قرارگاه ویژه تامین مسکن معلم" در صندوق ذخیره فرهنگیان
-
همه چیز درباره خرید چمن مصنوعی که باید بدانید
-
قرارداد ساخت ۷۰۰ واحدی خوابگاه متاهلی دانشگاه مازندارن منعقد شد
-
اقدام قوه قضاییه در شناسایی اموال بابک زنجانی در خارج و انتقال آن به تهران قابل تقدیر و تشکر است
-
ایجاد ۷۵۰ طرح اشتغالزایی در پنج شهرستان بوشهر؛ راه اندازی اولین کارگاه پالت چوبی در استان بوشهر
-
تاکید مدیر عامل راه آهن توجه جدی به ارتقای منزلت راهبران قطار
-
دعوت از مردم کوهدشت و رومشکان به مشارکت در انتخابات مجلس
-
پایان نخستین لیگ آموزشی و پژوهشی همیار محیط زیست