کرمانشاه - یکی از خریدهای خانواده‌ها در آستانه عید نوروز و سال‌ نو برای تکمیل سفره هفت سین، ماهی قرمز است اما کارشناسان، نگهداری این گونه جانوری در خانه را نیازمند رعایت برخی از اصول بهداشتی، آگاهی و توجه می‌دانند.
به گزارش اقتصادسرآمد،  خریداری و نگهداری ماهی قرمز برای سفره هفت سین به عنوان نماد زندگی و شادابی، از موضوعات قابل تامل و گاهی دغدغه متولیان سلامت جامعه است که لازم است در این خصوص اطلاعات درست و کاربردی به مردم داده شود.
در همین راستا اداره کل شیلات استان کرمانشاه در آستانه سال جدید نکات بهداشتی و ضروری را در خرید و نگهداری ماهی قرمز برای آگاهی عموم مردم اعلام کرد.
ماهی قرمز از نژاد کپورچه‌ها است که به عناوین ماهی طلایی، ماهی گلی و ماهی حوض هم شناخته می‌شود، این ماهی در اصل همه‌چیزخوار و زیستگاه اصلی آن، سیبری و جنوب شرقی آسیا است.
چینی‌ها اولین بار، نزدیک به هزار سال پیش، اهلی‌سازی این ماهی را به عهده گرفتند، طول عمر ماهی قرمز بین ۲۵ تا ۴۰ سال اعلام شده ولی به دلیل سهل انگاری در نگهداری آن معمولا چند ماه بیشتر عمر نمی کند.
۱) ظرف مناسب نگهداری ماهی قرمز: ماهیان قرمز نیاز به اکسیژن محلول در آب زیادی دارند و استفاده از یک تنگ ماهی دهن گشاد جهت اکسیژن رسانی از ضروریات نگهداری ماهی قرمز است، هر چه سطح مقطع بالای تنگ کوچک تر باشد، اکسیژن کمتری می تواند وارد آب شود.
همچنین هر ماهی قرمز به ۲۰ لیتر آب نیاز دارد ولی در صورتی که با محدودیت فضا مواجه هستید باید تنگی را انتخاب کنید که به ازای هر ماهی ۵.۵ لیتر آب گنجایش داشته باشد.
برای شستن تنگ از هیچگونه ماده شوینده استفاده نکنید، از شن و ماسه‌های رنگی برای تزئین تنگ‌های ماهی استفاده نکرده و تنگ های ماهی را جلوی نور مستقیم آفتاب، کنار شومینه ها و یا داخل آشپزخانه نگذارید.
۲) آب مناسب نگهداری ماهی قرمز: آبی را که برای نگهداری ماهی قرمز در نظر می‌گیرید، باید بدون کلر باشد و برای خارج شدن کلر، آب را به مدت ۲۴ ساعت در دمای محیط قرار دهید.
دمای مناسب آب و محیط برای نگهداری ماهی قرمز عید، حدود ۱۰ تا ۲۵ درجه سانتی گراد است ولی نباید به آن‌ها شوک دمایی وارد کنید، ضمن آنکه برای تعویض آب نباید آن را یکدفعه عوض کرد.
هنگام تعویض آب، نیمی از آب ظرف را خارج کرده و سپس کم کم آب برداشته شده را با آبی که از روز قبل کنار گذاشته ایم جایگزین می کنیم، همچنین باید توجه داشت ترجیحا هفته ای یکبار آب ظرف ماهی ها را به این صورت تعویض نمود.
۳) غذای مناسب ماهی قرمز :معمولا ماهی‌های گلی را به عنوان ماهی همه‌چیزخوار هم می‌شناسند اما این بدان معنا نیست هر چیزی که دم دستتان رسید، .داخل تنگ ماهی بیندازید به امید این‌که ماهی آن را بخورد و مشکلی پیدا نکند، بهترین و مطمئن‌ترین غذا برای این ماهی‌ها، «غذای گلد فیش» (gold fish) است زیرا ماهی قرمز باید با غذاهای کم پروتئین و سرشار از کربوهیدرات شناور در سطح آب تغذیه شود.
غذاهای ورقه ای( پولکی) که معمولا توسط فروشندگان سیار این ماهیان عرضه می شوند از کیفیت مناسبی برخوردار نیستند و بهتر است از غذاهای پولکی ماهیان آکواریومی استفاده کنید.
جهت تغذیه این ماهیان بهتر است از خرده نان، برنج، خرده های شیرینی استفاده نکنید و به مقدار بسیار بسیار کم، در سه نوبت به آنها غذا دهید، مقدار غذای ماهی قرمز باید به اندازه‌ای باشد که اضافه غذا در آب نماند و همه غذاها بعد از پنج دقیقه تمام شوند.
در حالی که بسیاری از پستانداران ناقل و یا دارای بیماری های مشترک متعددی با انسان هستند، ماهی های قرمز کمترین بیماری مشترک را با انسان دارند.
ماهی ها چون جانوران خونسردی هستند به همین دلیل عوامل بیماری‌زای مشترک معدودی با انسان دارند، در حالی که دیگر حیوانات خانگی نظیر سگ و گربه و خرگوش می توانند ناقل بیماری‌های متعدد خطرناکی باشند.
گوشت قرمز، مرغ یا سایر ماکیان و حتی سبزیجات خوراکی که ما هر روز آنها را به خانه می آوریم می توانند ناقل عوامل بیماری‌زای متعددی باشند که ما آموخته ایم چگونه خود را در مقابل احتمال انتقال و ابتلا به بیماری از آنها محافظت کنیم.
از آنجا که ماهی قرمز در آب حمل می شود، کافی است پس از خرید ماهی قرمز و آوردن آن به خانه، ماهی را از کیسه به تنگ دارای آب تمیز که دارای دمای تقریبا مشابه دمای آب کیسه است، منتقل کنیم و مثل هر بار که سبزی یا گوشت مرغ را تمیز می کنیم برای این کار نیز از دستکش استفاده کنیم فقط لازم است دقت کنیم که ماهی های سالم و سرحال را خریداری کنیم.
از رهاسازی ماهی قرمز در منابع آب های طبیعی، رودخانه ها، تالاب ها، مخزن سدها خودداری کنید، زیرا امکان انتقال برخی بیماری‌ها مشترک بین آبزیان و انگل ها به سایر گونه ها وجود دارد ،از طرفی به دلیل تکثیر زیاد در رقابت غذایی با سایر آبزیان بومی قرار می گیرند و ممکن است آنها را از بین ببرند.
بهترین محل برای رهاسازی، استخر، حوضچه های پارک ها یا محل های تعیین شده توسط شهرداری ها است.