غلامرضا مصدق- پارگراف زير متن سخنراني رئيس جمهور چين در سفر اخيرش به آمريكاست: ما بزرگترین کشور در حال توسعه جهان و ایالات متحده بزرگترین کشور توسعه یافته جهان است. ما می باید در کنار هم باشیم .چین آماده است که شریک و دوست ایالات متحده باشد . اصول اساسی ما در اداره روابطمان با ایالات متحده عبارت است از احترام متقابل ، همزیستی مسالمت آمیز و همکاری برد-برد. ما هرگز علیه ایالات متحده شرط بندی نمی کنیم و در امور داخلی او دخالت نمی کنیم .چین هرگز قصد چالش و از پای انداختن آمریکا را نخواهد داشت و بالعکس از آمریکای مطمئن، باز ، روبه رشد و خوشبخت خوشحال خواهد شد . همینطور هم ایالات متحده نباید علیه چین شرط بندی و یا در امور داخلی چین دخالت کند. چین به هر سطح از توسعه برسد هرگز بدنبال هژمونی و گسترش سلطه نخواهد بود و هرگز درصدد تحمیل اراده خود به دیگران برنخواهد آمد.  چین بدنبال ایجاد قلمرو نفوذ نخواهد بود و در هیج جنگی چه سرد و چه گرم شرکت نخواهدکرد.
 چين در زماني نه چندان دور تا سالهاي پاياني دهه ٧٠ ميلادي بر اساس آموزه هاي انقلابي صدر مائو به جد در پي اصلاح جهان بود، مبارزه با امپرياليسم و كمك به جنبش هاي انقلابي در آسيا، آمريكاي جنوبي و افريقا، دستور كار اصلي رهبران اين كشور بود. با اين حال در داخل برنامه جهش بزرگ و انقلاب فرهنگي به تمامه با شكست مواجه شده بود و هيچ خبري از رفاه و عدالت مائويست نبود، تا آن جا كه مهمترين خروجي برنامه جهش بزرگ، تلف شدن حداقل ٣٠ ميليون نفر ناشي از گرسنگي بود. ناكامي هاي مكرر در داخل، بي نتيجه بودن سياست خارجي و پيش رو بودن تجربه شكست خورده اتحاد شوروي آنها را وادار به چرخش اساسي در سياستهاي داخلي و خارجي كرد.
تمركز بر توسعه اقتصادي در داخل و كنار گذاشتن اصلاح جهان و گسترش عدالت انقلابي و مبارزه با امپرياليسم، سيل سرمايه هاي خارجي به مناطق آزادِ استانهاي ساحلي چين روانه كرد. غول خفته كم كم از خواب بيدار شد. رشد اقتصادي دو رقمي شد. سفيران انقلابي سابق كه با آموزش جنگهاي چريكي به مبارزين خارجي در حال صدور انقلاب بودند، به صادركنندگان سرمايه و كالا به سراسر دنيا تبديل شدند. چين به مقام دوم اقتصاد جهان، اولين سرمايه گذار خارجي و بزرگترين صادر كننده دنيا رسيد.
آمريكا كه تازه با پيرزوي در جنگ سرد، خود را  يكه ابرقدرت جهان ميدانست، با رقيبي جديد و پيچيده از نوع اقتصادي و نه نظامي آن مواجه شد. كه مثل دروازه مسجد، نه مي شد آنرا بِكني و نه بسوزاني، رقيبي كه برخلاف رقيب شكست خورده قبلي(شوروي سابق) در دام مسابقه تسليحاتي آمريكا نيفتاد. چين با تدبير و هوشياري توپ رقابت را به جاي ميدان نظامي به ميدان اقتصادي انداخت. حجم صادرات چين در سال ٢٠٢٢ به رقم سرسام آور ٦/٣ تريليون دلار رسيد كه از اين مقدار ٦٠٠ ميليارد آن به آمريكا صادر شد، در حاليكه صادرات آمريكا به چين فقط ١٧٧ ميليارد بود.
الان مهمترين چالش آمريكا، چين و رشد فزاينده آن است كه هـژمومي آمريكا را نه با زبان توپ و تانك كه با سلاح اقتصاد به مبارزه مي طلبد. هر چقدر كه آمريكا تلاش مي كند زمين بازي را عوض كند، رهبران باهوش چين دم به تله آنها نمي دهند. با اينكه تايوان جزء لاينفك چين و تصرف آن عملي مشروع است و مي تواند در چشم به هم زدني آنرا تصرف كند، اما فعلا تصرف تايوان كه مي تواند دام بزرگي براي چين از سوي آمريكا باشد در دستور كار نيست، حتماً در آينده اي نه چندان دور با قويتر شدن هر بيشتر بدون جنگ آنرا به سرزمين اصلي خود محلق خواهد كرد. سخنراني متواضعانه رهبر چين در مقابل بايدن، نه ناشي از ضعف و خود كم بيني در مقابل آمريكا است و نه آمريكائي ها اينقدر كودن هستند كه اين سخنان متواضعانه زيبا را باور كنند. چين خوب ميداند نسبت به گذشته بسيار قويتر شده، اما توان آنها براي پشت سرگذاشتن آمريكا فعلاً كفايت نمي كند. چين با اينكه تبديل به كارخانه دنيا شده، اما هنوز بجز قدرت توليد كالا، فاقد برگ برنده هاي مكملي مثل، هاليوود، هاروارد، ام آي تي، كوكاكولا، مك دونالد، ده ها پايگاه نظامي و متحد در دنياست. پس فعلاً بايد صبور بود و بجاي درگير شدن با شاخ آمريكا، بهتر است همچنان به پِستان پُرشير او بچسبند. به قول ما لُرها،  حيوان سركش را بايد عقب عقب داخل طويله كرد.