نایب‌رئیس کمیسیون انرژی، صنایع پالایشی و پتروشیمی اتاق ایران معتقد است در غیاب سرمایه‌گذاری خارجی، این سرمایه‌های بخش خصوصی است که می‌تواند سختی‌های پیش روی اقتصاد ایران را کاهش دهد.
آمریکا همزمان با اعمال تحریم‌های تازه علیه ایران، کشورهای جهان را با هدف قطع کامل واردات نفت مورد نیاز خود از ایران تحت فشار قرار داده است. فارغ از این، تشویق اعضای اوپک از جمله عربستان برای افزایش تولید نفت، مهم‌ترین استراتژی آمریکا پس از خروج از برجام و اعمال دوباره تحریم‌ها علیه ایران بوده است.
همزمان با کشمکش آمریکا با ایران بر سر تحریم‌های نفتی، خبر خروج قطر از اوپک پس از 57 سال حضور در این سازمان نیز منتشر شد. قطر اعلام کرده قصد دارد روی تولید گاز از میدان گازی گنبد شمالی متمرکز شود؛ میدانی که میان قطر و ایران مشترک است. «پایگاه خبری اتاق ایران» در گفت‌وگو با رضا پدیدار  نایب‌رئیس کمیسیون انرژی، صنایع پالایشی و پتروشیمی اتاق ایران به بررسی تصمیم تازه قطر پرداخته است. موضوع توسعه میادین نفتی و گازی در شرایط تازه تحریم‌ها نیز در این گفت‌وگو مورد بررسی قرار گرفته است.
اعلام تصمیم قطر برای خروج از اوپک، اظهارنظرهای متفاوتی را به دنبال داشته است. نظرشما درباره این خروج یک‌باره چیست؟
این تصمیم قطر را باید از دو جنبه موردبررسی قرارداد. ازیک‌طرف سیاست‌های حاکم در منطقه و از طرف دیگر جریان‌های مدیریتی حاکم بر نفت و گاز کشور قطر است که باعث شده تا قطر تصمیم به خروج از اوپک بگیرد. قطر مدتی است که همکاری خود را به دلیل اختلافی که با عربستان پیداکرده بود با کشورهای شورای همکاری خلیج‌فارس قطع کرده است. از طرفی این تصمیم برای قطر از این نظر استراتژیک تلقی می‌شود که منابع نفتی و گازی قطر با تولید نهایتاً 600 هزار بشکه در روز، جزو کشورهای رده پایین در اوپک محسوب می‌شود و با توجه به اینکه این کشور عضو مجمع کشورهای صادرکننده گاز (GECF) هم هست، ترجیح داده تا با تمرکز ظرفیت‌های خود در GECF، در بازارهای بین‌المللی حرفی برای گفتن داشته باشد.
معتقدم که این تصمیم قطر در فاز اول سیاسی و در فاز دوم اقتصادی است که البته رویکرد اقتصادی وزن بیشتری در مقایسه با بعد سیاسی تصمیم دارد. واقعیت این است که قطر حضور خود را در اوپک مفید نمی‌داند و منطقی‌تر است که با حضور متمرکزتر در GECF، زیرساخت‌های تولید گاز را در میدان گازی گنبد شمالی که حکم پارس جنوبی برای ایران را دارد، تقویت کند.
نفع و ضرر خروج قطر از اوپک برای ایران یا منطقه را چگونه می‌بینید؟
در میان اظهارنظرها، شنیده می‌شود که چون میدان نفتی ایران و قطر مشترک است این تصمیم بر ایران تأثیرگذار است؛ اما باید توجه کنیم که حجم منابع گازی ایران و قطر متفاوت است. علاوه بر این قطر و ایران روابط سیاسی خوبی باهم دارند؛ چه در اوپک که همواره قطر حامی ایران بوده و چه در GECF، حامی رویکردهای ایران بوده است. بر همین اساس برخلاف اظهارنظرهای ضدونقیضی که گفته می‌شود خروج قطر ممکن است اوپک یا منطقه را متزلزل کند این تصمیم هیچ مخاطره‌ای برای ایران نخواهد داشت.
به اعتقاد بسیاری مخاطره اصلی در شرایط کنونی برای ایران موضوع تحریم‌هاست؛ موضوعی که به هر حال توسعه میادین نفتی و گازی را هم تحت تاثیر قرار داده است و این مسئله در میادین مشترک بیشتر به چشم می‌آید. این موضوع را چگونه می‌بینید؟
توسعه میادین نفتی و گازی برنامه‌ای بلندمدت است نه کوتاه‌مدت. از طرفی هم باید این توسعه مسیر قانونی خود را طی کند. مطابق اسناد بالادستی کلان کشور و همچنین اسناد خاص کشور در حوزه انرژی، ما در توسعه میادین نفتی عقب هستیم. نمونه بارز هم قرارداد پارس جنوبی با توتال است که در حال حاضر بیش از 8 ماه است به دلیل محدودیتی که برای بخش دولتی در دوران تحریم به وجود آمده این پروژه متوقف‌شده است.
در حال حاضر ظرفیت تولید کشور برای نفت خام 4 میلیون بشکه در روز است که باید تا پایان برنامه ششم توسعه، این مقدار به 5 میلیون بشکه در روز برسد. در خصوص توسعه میادین نفتی و گازی باید توجه کنیم که بخش زیادی از دانش فنی قبلاً منتقل‌شده است و الان باید بر اساس ظرفیت‌های بخش خصوصی، توسعه میادین نفتی و گازی را رونق بخشید. در این شرایط، منطقی‌تر این است که به‌جای اینکه دولت  و شرکت ملی نفت در قراردادهای خارجی طرف حساب شود، این وظیفه توسعه‌ای را به بخش خصوصی محول کنند. در همین زمینه بخش خصوصی پروژه‌های بزرگ را به پروژه متوسط و پروژه متوسط را به پروژه کوچک و کوچک‌تر تبدیل خواهد کرد و با توجه به اینکه در مقایسه با بخش دولتی محدودیت‌ها کمتری دارد، می‌تواند به‌راحتی وارد فاز توسعه‌ای شود.