اقتصاد، تورم، گرانی، اجاره بها، صف مرغ و برنج و... مسائلی که طی چهار سال گذشته جزئی از ادبیات و پایه زندگی مردم ایران شده است. تحریم و سو مدیریت دلایل اصلی این آشوفتگی اقتصادی است که بدترین سالهای قرن را برای تاریخ یک ملت رقم زده است. باید و نباید های اقتصادی سریال سازی طنز در شبکه خانگی که چند سالی است باب  و بازار گرمی می کنپ هیچ ارتباطی با شرایط موجود اقتصادی مردم و روحیات آن ها در شرایط فوق ندارد.
 در این هیاهو که پاندومی کرونا نیز به آن اضافه شده است هنرمندان دست به ابتکاری برای تسکین درد اقتصادی و روحی مردم زده اند. پروژه هایی که برای مخاطب بحران زده ساخته شده است اما هیچ ارتباطی با مخاطب و حال و روز آن ندارد. پر هزینه و بریز بپاش اقتصادی و تجهیزاتی و راه انداختن شوی لباس و ماشین و حیوانات با نام سرگرمی مخاطب از فعالیت های هنرمندان در دوران بحرانی مردم ایران بوده است. در این یاداشت کوتاه گریزی به سریال پرهزینه مهران مدیری «دراکولا» خواهیم داشت که با شرایط بحرانی اقتصادی و روحی مردم ایران هیچ ارتباطی ندارد.
 دراکولا عنوان فصل دوم مجموعه نمایش خانگی هیولا است که پخش آن از ۳ فروردین ۱۴۰۰ آغاز شد. مدت زمان قسمت‌های این فصل، در حدود ۵۵ دقیقه هستند. همانند فصل اول، نویسنده این فصل امیر برادران و طراح و سرپرست فیلم‌نامه پیمان قاسم‌خانی است. فیلم‌برداری از بهمن ۱۳۹۹ آغاز شد و هنوز ادامه دارد. خلاصه داستان این سریال را میتوان به این لحن روایت کرد که ژاله کبیری همسر جدید کامران کامروا که ۳ سال است با او ازدواج کرده برای او جشن تولد گرفته و همه آشنایان و دوستان را دعوت کرده تا ثروت خود را برای دیگران به نمایش بگذارد. کامران کامروا هم مؤسسه خیریه جدیدی برای کودکان کار راه‌اندازی کرده و مانند گذشته به پولشویی مشغول است و مهیار مهرافزون را به استخدام خود درآورده‌است. مهمانی باشکوهی برپاست و ما با دوستان و خانواده جدید کامروا آشنا می‌شویم. 
بررسی موضوع داستان و تلخند های سیاسی 
مهران مدیری فیلم نامه نویس و کارگردان  نامی سینمای طنز ایران مثل همیشه مشکلات سیاسی و اجتماعی را در قالب یک سریال بیان کرده است. رانت خواری، ریا کاری اداری، سو مدیریت، تخلف اقوام دولتی و رفاه بی حد آنها در شرایط بحرانی از کلیدی ترین موضوعات سریال جدید مهران مدیری است. بازگو کردن مشکلات سیاسی و اجتماعی کار ارزنده هر هنرمند است که باید صدای خلق باشد و ندای مظلومین. اما با بررسی شرایط حاکم بر زندگی مردم از نظر اقتصادی و اجتماعی پر زرق و برق بودن سریال نام برده عیار موضوع و هدف اصلی سریال را از بین برده و آن را غیر ضروری کرده است. دوگانگی در سریال در حال پخش «دراکولا » با شرایط مردم که خود با وجود فعالیت دائم در فضای مجازی با مشکلات سیاسی و اجتماعی حاکم در کشور بخوبی آشنایی دارند و خرج بی حد در سریال دراکولا از نظر روانی در نظام خانواده هیچ سنخیتی نداشته و یک دوگانگی و رندی اجتماعی و هنری بوجود آورده است. این پدیده را باید تلخند هنری و اجتماعی به حال و روز مردم با شرایط بد اقتصادی و اجتماعی دانست.
شوی لباس یا بازگو کردن درد اجتماع
سریال دراکولا از نظر ساخت دکور و صحنه، طراحی لباس و گریم یک امتیاز بالا را کسب کرده است. لباس و گریم خاص بازیگران زن در این مجموعه بیشتر به چشم میاید تا گریم و طراحی لباس بازیگران مرد. با توجه به شرایط سخت بازار اقتصادی در صنعت پوشاک و نسبت زمین تا آسمان آن با درآمد یک خانواده به اجرا درآوردن این شوی لباس که همچون یک نمایشگاه لوکس خودرویی چشم نوازی می کند با شرایط روحی و اجتماعی حال مخاطب ایرانی هیچ ارتباطی ندارد. نه  دردی از مخاطب دوا می کند نه دردش را نسبت به جامعه و سیاسیون  بازگو می کند، بلکه فقط حسرتی روانی  در دل و ذهن یک خانواده بجا می گذارد. 
درد ملت را ببینیم و درست آن را فریاد بزنیم
رسالت طنز بازگو نمودن درد و مشکلات اجتماع و جامعه است. از دوران بوجود آمدن این هنر رسالت به همین منوال بوده است و لاغیر. مهران مدیری که کارگردانی طناز و خوش آوازه در فریاد زدن مشکلات مردم در شرایط سخت بوده است، پروژه طنز « دراکولا » را اشتباهی در این مسیر ساخته است و گویا بازگو کردن درد و مشکلات جامعه را در هیاهوی اسامی بازیگری، کسب امتیاز در نگاه مخاطب، پربار نمودن کارنامه و ... گم کرده است. برای فریاد درد یک ملت هنر همچون یک اسلحه در دست هنرمند می ماند و میتوان به راه و روش های کم هزینه تر مشکلات و درد یک اجتماع را فریاد زد. با یک سوم هزینه سریال های چون دراکولا می توان درد کودکان کار و زنان حاشیه نشین را برطرف نمود. شاید خرج چند شبانه روز پوشاک و خوراک مردم حاشیه نشین دوای کامل زخم اقتصادی آنهت نباشد اما میتوان الگویی میان آنان که توان مالی دارند بود و   ترویج بیشتر حمایت از هم نوعان در شرایط تلخ حاظر جامعه ایرانی را به یادگار گذاشت. چشم جامعه به افراد شاخص هنری و ورزشی بوده و هست. نباید از اعتماد و عشق یک خلق به هنر و افراد محبوب هنری و ورزشی سو استفاده نمود و هر آشغالی را به خورد درد هایشان داد.