حکمرانان و سیاستگذاران عاشق مداخله در نظم طبیعی بازار به نام حمایت از تولیداند؛محدودیتی را علیه یک فعالیت تجاری وضع می کنند تا در سایه تغییرات ساختاری بازار،کسب و کار عده ای دیگر رونق بگیرد. دلیل علاقه حکمرانان به این الگوی حمایتی دو چیز است :  اول اینکه این الگوی حمایت، نمایش پر رنگ و لعابی از «اقتدار» را در خود دارد و دوم اینکه انجام این اقدامات به ظاهر هیچ هزینه مستقیمی برای دولتها ندارد.فعالان آگاه و هشیار بخش خصوصی اما،نیک می دانند بهای چنین حمایتی از کیسه بخش دیگری از فعالان اقتصادی کشور پرداخت می شود و در بهترین حالت؛آنچه در سایه این تغییرات ساختاری بازار،به جیب عده ای از فعالان اقتصادی ریخته شده؛معادل همان چیزی است که از جیب گروه دیگری برداشت شده است.در عالم واقع اما،وضع عموما بدتر از این است؛یعنی، تنها بخشی از آنچه بواسطه اعمال محدودیتها و ممنوعیتها از کیسه گروهی از فعالان اقتصادی برداشت می شود؛به جیب دسته ای دیگر وارد می شود و در جریان این انتقال بخشی از منافع ضایع شده خود را در قالب هزینه های غیر قابل جبران و زیان انباشته نشان می دهند.به بیان دیگر آنچه دولتها از طریق اعمال محدودیت و ممنوعیت بر تجارت آزاد و به اسم حمایت از تولید انجام می دهند برای مجموع نظام اقتصادی یک بازی جمع منفی است...