ادامه از صفحه اول
روندی که عواقبی نا خوشایند در پی خواهد داشت. مشکل اساسی در مرگ محیط زیست کشور، نبودن قوانین بازدارنده در مقابل متجاوزان به عرصه زیست محیطی است. از ورود فاضلاب های شهری گرفته تا پساب های مسموم و شیمیایی کارخانه های مختلف که نه فقط زمینه ی نابودی آبزیان و جانوران ساکن حواشی رودخانه ها و تالاب را فراهم می آورند بلکه به سلامت و بهداشت انسان ها هم آسیب می رسانند.
با وجود آنکه جامعه ایرانی در جهت تامین امنیت غذایی نیاز شدیدی به حفظ اراضی زراعی و باغ ها و جنگل های خود دارد، اما تغییر کاربری این اراضی که گاهی پای قانون گذاران در تصویب مواد قانونی مبنی بر مجاز شمردن تجاوز به حریم محیط زیست آنها را تشدید می کند موجب تبدیل این گونه اراضی به اماکن مسکونی، تجاری و طرح های عمرانی از قبیل جاده سازی ها و غیره می شود. اگرچه تهاجم به محیط زیست بیشتر در مناطق خوش آب و هوا دیده می شود، اما در واقع، مجموعه محیط زیست کشور از سیستان و بلوچستان برهوت گرفته تا کرانه های شمال و دریای خزر و استان های سرسبز، مورد هجوم قرار دارند.
 آشکار ترین این دسته از تعرض ها و دست اندازی ها به حیات طبیعی کشور، به طور رسمی و توسط مجریان طرح های سد سازی به ویژه در دو دهه اخیرا صورت گرفته است که میلیون ها هکتار از اراضی مرتعی، جنگلی، زیست گاه های حاشیه رودخانه ها و دریاچه ها و تالاب ها را از بین برده اند. محیط زیست سرزمین ایران آشکارا در حال مردن است، آن هم توسط متجاوزانی که حتی دست به قتل محیط بانان کشور یازیده و زندگی آیند گان برای آن ها ارزشی ندارد. 
این در حالی است که هر ساله 16 خرداد، به عنوان «روز جهانی محیط زیست» اهمیت این موضوع را در تمام جوامع بشری، بدون در نظر گرفتن جغرافیا، ملیت و زبان و قومیت تمام آحاد انسانی یادآور می شود.