سلامت را نمی خواهند پاسخ داد
سرها در گریبان است
کسی سر بر نیارد کرد پاسخ گفتن و دیدار یاران را
نگه جز پیش پا را دید، نتواند
که ره تاریک و لغزان است
وگر دست محبت سوی کس یازی
به اکراه آورد دست از بغل بیرون
که سرما سخت سوزان است
مهدی اخوان ثالث ۶۵ سال پیش این شعر را تحت تاثیر کودتای ۲۸ مرداد نوشت و تصویر روشنی از آن روزگار را به تصویر کشید. حالا همین سطرها نمایی شفاف از شرایطی است که این روزها مردم با آن دست و پنجه نرم می کنند؛ با این تفاوت که این بار کودتا توسط ویروسی به نام کرونا اتفاق افتاده است.
کودتایی خزنده که یکسال پیش آغاز شد و جهان را درگیر خود کرد و مشخص نیست چه خواب های دیگری تدارک دیده است.
شرق گیلان به ویژه لنگرود و لاهیجان نخستین شهرهایی بودند که همه گیری در آنها اتفاق افتاد و روزهای وحشتناکی رقم خورد. یکسال پیش در بیمارستان های این دو شهر کوچک کرونا زده حتی یک تخت خالی وجود نداشت و روزانه بین ۱۰ تا ۲۰ نفر  راهی قبرستان می شدند. گفتنش در ظاهر ساده به نظر می رسد اما واقعیت این است که تا پیش از آن خیلی سابقه نداشت آمار مرگ و میرهای روزانه لنگرود و لاهیجان  از تعداد انگشتان یک دست بیشتر شود. پارسال ولی در یک برهه آخرالزمانی روزانه بین ده تا ۲۰ نفر به دلیل ابتلا به کرونا کشته می شدند و بی هیچ آداب و آیینی به خانه ابدی می رفتند.حتی نزدیک ترین اعضای خانواده کشته شده ها هم نمی توانستند در مراسم خاکسپاری حضور پیدا کنند.یکی از  تلخ ترین تصاویر آن روزها وداع دورادور برخی خانواده ها با پیکر عزیزانشان بود. 
ادامه در صفحه 2