هنوز باور این مطلب برام خیلی سخته 
انگار تو شوکم ، انگار یک ضربه محکم به سرم و بیش از آن، یک مشت قوی به تمام باورهایم خورده است ..  چرا ؟؟؟ برای چی؟؟؟؟
هر چی فکر می کنم  بهت و تعجبم بیشتر می شه 
مگه می شه پدر و مادری فرزند خود را تکه تکه کنند؟ 
پدر و مادری که وقتی فرزندشان به دنیا می آید ، انگار دنیا را به آن ها داده اند. پدر و مادری که وفتی کودک زبان باز میکند ، از خوشحالی زبانشان بند می آید 
پدر و مادری که به هر قدم کودک، سر از پا نمی شناسند ...
پدر و مادری که با کودک خود، همپا و همبازی و همدرس می شوند و با لبخند او، تمام غم های خود را فراموش می کنند. 
پدر و مادری که همه ی امید و آرزوهای شان  در موفقیت فررندشان  خلاصه می شود و آرام آرام پیر می شوند تا فرزندشان ، برنا شود .
نه ...باور کردنی نیست 
 خشک شدن دریای مهر، بدترین خشکسالی ست .ما به کجا رسیده ایم ؟ 
با خودمان با احساس مان و با عقل مان چه کردیم ؟ 
کی انسانیت را دفن کردیم ؟ 
کی این همه از خود واقعی مان ، دور شدیم ؟ 
عمق فاجعه بیش ازاین هاست 
با هیچ دیدگاهی  این واقعه ی تلخ ، قابل درک و هضم  نیست 
این اتفاق معلول کدام شرایط اجتماعی و  نتیجه ی عمل چه کسانی است ؟ 
باید بترسیم از چنین جامعه و هوای مسمومی که در آن نفس می کشیم 
بترسیم از این که  چنین قتلهایی عادی شده و رواج یابد . 
کاش عزم و اراده واقعی برای ریشه یابی  و جلوگیری از این قبیل رویدادهای ناگوار وجود داشت ...
کاش وجدان کسانی که می توانند نقشی در اصلاح ساختار فرهنگی جامعه داشته باشند بیدار شود و گوشهای شان بشنود زنگ خطری را که مدت هاست با قدرت تمام به صدا درآمده است. جامعه بیش ازین تاب ندارد  دیگر بیش ازین شکیب مان نیست 
محض رضای خدا کاری کنید.