"هدف اصلی ائتلاف امارات و اسرائیل، ایران نیست بلکه ترکیه‌ای است که نفوذ منطقه‌ای آن حاکمان (عرب) حوزه خلیج فارس را تهدید می‌کند."
به گزارش اقتصادسرآمد، دیوید هرست در مطلبی در میدل ایست آی نوشته است: ماه‌ها قبل از اعلام این‌که امارات متحده عربی قرار است اسرائیل را به رسمیت بشناسد و از این موضع که عادی سازی مشروط به تشکیل کشور فلسطین باشد (طرح صلح عربی) دست بر دارد، تحلیلگران نسبت به معاهده به اصطلاح "معامله قرن" دونالد ترامپ، رییس جمهور آمریکا سردرگم بودند.
آنها از خود می‌پرسیدند چرا رییس جمهور آمریکا این همه انرژی در معامله‌ای طرح می‌کند که رهبران فلسطینی آن را بایکوت می‌کنند، کشورهای عربی آن را رد می‌کنند و هرگز کارایی نخواهد داشت؟ اعلام عادی سازی ابوظبی هم به سوال آنها پاسخ نداد.
دونالد ترامپ و دامادش جارد کوشنر شدیدا تلاش کردند تا دیگر کشورهای منطقه را وادار به عادی سازی روابط با اسرائیل کنند.تاکنون تنها بحرین گفته‌ که از این رویه پیروی می‌کند و کشورهای بزرگ یا پرجمعیت منطقه از این رویه سرباز زده‌اند و عربستان سعودی، سودان، عمان یا کویت نیز زیربار نرفته‌اند.
اگر فلسطینی‌ها هدف در نظر گرفته شده برای معامله نبودند، پس چه کسی بوده است؟ هدف کوشنر تشکیل یک "اسرائیل بزرگ" به عنوان حقیقت دائم در منطقه و یک هدف مذهبی ملی یهودی بوده است.
اما ائتلاف اسرائیل – امارات متحده عربی قرار است از خودش در برابر چه کسی دفاع کند؟ اسرائیل مدتی است که به دیپلمات‌های عربی می‌گوید دیگر ایران را یک تهدید نظامی قلمداد نمی‌کند. اخیرا یوسی کوهن، رییس موساد به مقام‌های عربی گفته: ایران "قابل مهار" است.
اگر ایران هدف این ائتلاف نوپا نیست، پس چه کسی است؟
جواب این سوال اخیرا طی مجموعه بیانیه‌های هماهنگ رهبران عربی که در اجلاس اتحادیه عرب ملاقات داشتند مطرح شد. دشمن واقعی مشخص شد که یک عضو ناتو و کشوری است که چندین دهه حافظ بمب‌های هسته‌ای هوابرد آمریکا است.
مهاجم خارجی جدیدی که جهان عرب را تهدید می‌کند نه ایران است نه روسیه؛ بلکه ترکیه است.
کل کشورهای حوزه شرق مدیترانه از لبنان گرفته تا مصر در برابر همسایه شمالی خود که ظاهرا بازیابی حکومت عثمانی می‌کند، معترض شده‌اند.
انور قرقاش، وزیر مشاور در امور خارجه امارات در سخنرانی در اجلاس اتحادیه عرب گفت: مداخله ترکیه در امور داخلی عربی نمونه روشن یک مداخله منفی در منطقه است.
این بیانیه وزیرِ کشوری است که یک رییس جمهوری مصر را سرنگون کرده و هواپیماهایش طرابلس لیبی را در تلاش برای کنار زدن یک دولت دیگر به رسمیت شناخته شده در سطح بین‌المللی، بمباران می‌کنند.
قرقاش، ترکیه را متهم به تهدید امنیت و ایمنی رفت و آمد دریایی در آب‌های مدیترانه و نقض آشکار قوانین و منشورهای بین‌المللی و حاکمیت کشورها کرد.
چرا ترکیه حالا این طور مورد تقابل قرار گرفته است؟ اردوغان در ذهن تمامی ملاحظات داخلی از بابت نقش‌اش به عنوان رییس جمهور، ترکیه را کشور مستقلی کرده که نیروهای مسلح‌اش قادر به رویارویی با نیروهای روس در سوریه و لیبی هستند، در حالی که جایگاه آن را در پای میز مذاکره با ولادیمیر پوتین، رییس جمهور روسیه حفظ می‌کند.
اقتصاد ترکیه در اندازه اقتصاد عربستان است و ارتش این کشور نیز در حد خوداتکایی است. ترکیه هم‌چنین ساخت پهپادهای فوق پیشرفته را هم زمان با امتناع آمریکا و اسراییل از دادن آنها به آنکارا آغاز کرده است.
با کشف گاز در دریای سیاه شرکت‌های ترکیه‌ای تکنولوژی توسعه حوزه‌های گازی و پاسخگویی به بازار داخلی را داشتند؛ بر خلاف مصر که به انگلیس، ایتالیا و آمریکا در این زمینه متکی بود.
تحولات ترکیه باید سیاستمداران غربی را وادار کند که قبل از ساختن یک دشمن دیگر و ایجاد جنگ دیگر در منطقه کمی صبر کنند. کاملا مشخص است که این دستور کار از کجا نشأت می‌گیرد و این نشأت گرفته از اسرائیل و کشورهای عرب خلیج فارس است که هیچ نفع یا کاری در قبرس ندارند.
اسرائیل هیچ‌گونه تخطی‌ای به هدف محوری‌اش برای ایجاد مرزهایش در مناطقی که به طور غیرقانونی اشغال کرده، تحمل نمی‌کند. نهاد اطلاعات نظامی ارتش اسرائیل در برآورد خود برای 2020، ترکیه را در فهرست سازمان‌ها و کشورهای تهدیدکننده امنیت ملی اسرائیل قرار داده است.
این برآوردها با این حال بروز تقابل نظامی بین دو طرف را منتفی دانسته است.
ماکرون باید از تجربیات جمعی تونی بلر، جورج بوش، دیوید کامرون و نیکولا سارکوزی درس بگیرد و از ماجراجویی خارجی خودداری کند.
حکومت‌های تمامیت‌خواه و قاتل امارات متحده عربی و عربستان سعودی یک چنین تردیدهایی ندارند.
آنها نگران نفوذ ترکیه بر مردمان‌شان به عنوان یک رهبر با مذهب مسلمان سنی هستند. جنگ بر سر رهبری جهان عرب سنی است. ادعای عربستان سعودی در این زمینه در حال حاضر به حدی فروکش کرده که جایگاهش فرقی با زمانی که نهایتا عادی سازی روابط با اسرائیل را برقرار کند، نخواهد داشت.
فرانسه نیز فاقد جرأت یا بنیه لازم برای راه‌انداختن جنگی دیگر در خاورمیانه بوده و در داخل این کشور چهره جوان سیاست فرانسه تبدیل به نامرغوب‌ترین رییس جمهور این کشور شده است.