از ابتدای پاندمی کرونا ، وزیر محترم بهداشت و درمان به تناوب در دو نقش متضاد ظاهر می‌شوند ، اول هرگاه که موج واگیری کرونا کمی فروکش می‌کند با اعتماد به نفس بالا اظهار می‌کنند که جهانیان از تدبیر و مدیریت ما در مهار کرونا انگشت به دهان مانده و مسئولان کشورهای دیگر مدام از ما میخواهند دلیل موفقیت خود را برای آنها توضیح دهیم تا با كپی برداری از شیوه مدیریتی ما بر زخم عمیق کرونا در کشورشان مرحم بگذارند . دوم هرگاه که موج جدیدی از واگیری شروع می‌شود ، نقش وزیر بودن را به فراموشی سپرده و با ناله کردن به شدت از مردم و مسئولين به دلیل رعایت نکردن پروتکلهای بهداشتی و عدم اجراي توصيه هاي ستاد كرونا گله كرده و همه ی تقصیر اوج گیری موج جدید را به گردن مردم و مسئولين مربوطه مي اندازند  . 
آقای وزیر توجه ندارند به دلیل فقدان نگاه سیستمی ، مسئولیت و منصبی  کلان را پذیرفته اند که به هیچ وجه با وجود نگاه خرد ، خود از عهده آن بر نخواهند آمد ، زیرا مشکل بزرگ پاندمی کرونا صرفاً محدود به مقوله بهداشت و درمان نیست ، جنبه های اقتصادی ، سیاسی ، امنیتی ، انتظامی و روانی آن اگر از موضوع بهداشتی و درمانی مهم‌تر نباشند کم اهمیت تر نیستند و هیچکدام از این عوامل در حوزه اختیارات وزیر بهداشت قرار ندارند. 
مثلاً وقتی ستاد کرونا تصمیم به اعمال محدویت تردد می‌گیرد ، تصمیم گیری در این مورد آسان‌ترین گام در پروسه اين اعمال محدودیت است و قطعاً اکثریت مردم با شنیدن خبر اتخاذ این تصمیم ، تردد خود را محدود نخواهند کرد . سازمانی تخصصی و با اختيارات قانوني مثل نیروی انتظامی باید تحت فرمان کامل این ستاد باشد تا اجرای سفت و سخت محدودیت تردد را عملاً اجرا کند . حالا اگر به هر دلیلی نیروی انتظامی از اجرای این تصمیم سر باز زد يا كج دار و مريز آن را اجرا كرد ، آقای وزیر چکار خواهند کرد؟ هیچی ، همین کاری را که الان انجام می‌دهند  «ناله کردن « ، از عدم اجرای تصمیمات ستاد مقابله با کرونا !! 
اگر آقای دکتر نمکی بی خبر از ابعاد گسترده مشکل کرونا و بی توجه به سلسله مراتب ساختار قدرت در جمهوری اسلامی چنین مسئولیتی را پذیرفته و حالا ناتوان از انجام آن ، به وزیر ناله و فغان تبدیل شده اند ، این مشکل ایشان است نه ديگران ، چون در همه ی دنيا تعداد زيادي از مردم در صورت فقدان ضمانت إجرائي مصوبات ، خود بخود آنها را رعايت نميكنند و ناله بي پايان آقاي وزير كوچكترين تأثيري در بهبود اوضاع نخواهد داشت . کسی از دکتر نمکی در جایگاه وزیر بهداشت انتظار ندارد پزشکی ماهر در درمان بیماران باشد ، اینکار را هزاران پزشک در مطب ها و بیمارستان‌ها انجام خواهند داد ، وظیفه ی وزیر بهداشت اداره کلان نظام بهداشت و درمان کشور است . مدیران در رده های پایین نیازمند مهارت تکنیکی بالائی هستند و هر چه سطح مدیریت بالاتر می‌رود نیاز به مهارت نظری ( درک پيچيدگي هاي جایگاه سیستم تحت مدیریت در سیستم بزرگتر ملی و جهانی ) بیشتر و نیاز به مهارت تکنیکی کمتر می‌شود ، بنابراین وزیر بهداشت نیاز زیادی به مهارت تکنیکی ( مثلاً در پزشکی تشخیص و درمان بیماری ها) ندارد اما شدیداً نیازمند مهارت نظری است که متاسفانه آقای وزیر فاقد آن هستند .
اگر وزیر بهداشت با علم به این محدودیتها زیر بار چنین مسئولیت خطیری رفته که وای به حال مردم و اگر ناآگاهانه بوده و حالا كه متوجه شده ، اخلاقاً و شرعاً باید از این جایگاه ( رییس ستاد مقابله با کرونا) با ذکر دلایل استعفاء دهند . ممكن است عده اي ساده لوحانه بگويند در  اين شرایط بحرانی چه وقت استعفاء دادن است ؟ اتفاقاً فلسفه وجودي استعفاء در مواقع بحراني موضوعيت پيدا ميكند و الا در شرايط عادي استعفاء معنا ندارد. اگر اقاي وزير استعفاء ندهند مسئوليت بخش زيادي از جانهایی که در این پاندمی گرفته می‌شود و مشقاتی که بر مردم وارد می آید بر عهده ایشان است . استعفاء در اين شرايط ميتواند شوك و تلنگري به مديريت بالاي کشور براي تغيير جهت و ساختار ستاد مبارزه با كرونا باشد ، زیرا مبارزه كارآمد با كرونا بسيار فراتر از اختيارات يك وزير است .