این روزها با سخنانی از طرف مسئولان دولتی و نهادهای علمی و تصمیم‌گیری و نظام‌های تخصصی و حرفه‌ای در مورد اعتبار واکسن‌های خارجی کرونا و امکان خرید و یا نخریدن از بعضی کشورها روبه‌رو هستیم که وقتی در کنار هم قرار می‌گیرند، نوعی آشفتگی، ابهام و سردرگمی ایجاد می‌کند. به عبارتی دیگر این گفتار و رفتارها، این پرسش اصلی را طرح می‌کند که مگر ما برای انتخاب یک نوع واکسن کرونا به چه قواعد و معیارهایی نیاز داریم؟
مگر دیگران از چه مکانیسم‌هایی برای انتخاب این واکسن تبعیت می‌کنند؟ و چه نهادهایی صلاحیت اظهارنظر در مورد تایید یا رد یک واکسن را دارند؟ مردم و نهادهای مدنی در این میان چه حقی دارند و این حق و مطالبه مردم در کجای نظام تصمیم‌گیری ما وارد شده و تامین خواهد شد؟ در این یادداشت سعی می‌شود به بعضی از این پرسش‌ها پاسخ داده شود.
اول این‌که: تجربه‌ی بشر در دوران مدرن به این‌جا رسیده است که حق داشتن سلامت و بهره‌مندی از آن، یکی از حقوق تردیدناپذیر انسان است و حاکمان وظیفه دارند سلامتی افراد و جامعه را تامین نمایند. این حق نه فقط در قانون اساسی بلکه در قوانین جهانی حقوق بشر و سایر کنوانسیون‌های مختلف مورد تاکید قرار گرفته است. بنابراین فراهم کردن سلامتی جامعه از طریق روش‌های علمی و پذیرفته شده و مورد تایید نهادهای معتبر جهانی و داخلی یک اصل پذیرفته شده‌است. 
ادامه در صفحه 2