شعار سال 1400 بر روال سال های گذشته حول محور تولید و اشتغال و معیشت مردم رقم خورد و این بیانگر اهمیت موضوع تولید و اشتغال و سرمایه گذاری است و نشان می دهد این مسائل ضرورت فعلی کشور می باشد. اما چرا تولید با این همه تاکیدات و ضرورت ها نتوانسته در این چند سال جایگاه آنچنانی در بستر جامعه پیدا کند؟ و انتظارات مسئولین نظام در این عرصه و همچنین نیازهای جامعه برآورده نشده است؟ در جواب این پرسش ابتدا شایسته است آسیب شناسی جدی از کم فروغی تولید و سرمایه گذاری در این چند سال گذشته صورت پذیرد تا در سالی که مزین به مانع زدائی از سر راه تولید است این گزاره با اقبالی عمومی همراه گردد. یکی از عمده بهانه هایی که بعضا آن را به مانع تولید تعبیر می کنند تحریم های ظالمانه نظام سلطه علیه ایران می باشد. با توجه به ظرفیت های داخلی و قابلیت های اقتصادی کشور و بازارهای پانزده کشور همسایه ایران و از همه مهم تر ظرفیت بخش خصوصی که دولت ها معمولا از آن غافل می باشند، نباید موضوعی به نام موانع تولید معنی داشته باشد. بنابراین بخش اعظم این توهم منع توسعه، زائیده فکر مدیران ناکارآمد می باشد که درک صحیحی ازشرایط و ظرفیت اقتصادی کشور نداشته و اصولا شناختی از وضعیت عمومی کشور ندارند به همین دلیل همواره مترصد امدادی بیرونی برای نجات کشور می باشند. پس باید گفت عدم شناخت ظرفیت های ذاتی کشور توان برنامه ریزی پیشران، را از مدیران سلب نموده است. یکی دیگر از آسیب های جدی مانع تولید، دوری مدیران اجرایی و بعضا بیگانه بودن آنها با فرهنگ تولید و اشتغال می باشد. فرهنگ تولید همان عنصری است که توانست ژاپن و چین و اندونزی و بسیاری از کشورهای دارای رشد اقتصادی  جهانی؛ را از پایین ترین سطح ممکن در ردیف بزرگان اقتصاد جهان قرار دهد. فرهنگی که در ذات و بنیان تولید کنندگان و صنعتگران ایرانی نهفته است...
ادامه در صفحه 2