سلامت انتخابات از موضوعات مهمی است که رابطه مستقیمی با کیفیت انتخابات دارد و از جمله در مشارکت نقش تعیین کننده ایفا می کند.سلامت انتخابات متشکل از اجزائی است که یک جزء آن "اخلاق انتخاباتی" است. "اخلاق انتخاباتی" نیز هم نامزدها را شامل می‌شود و هم جریان ها و افراد حامی و سینه چاک آنها را که متأسفانه باید اعتراف کنیم در این بعد شاهد پس رفت و تنزل بوده ایم.آغاز و نقطه شروع این پس رفت هم دوم خرداد سال ۷۶ و همزمان با رقابتی شدن جدی انتخابات بود.پیش از دوم خرداد(البته به جز دور اول در سال ۵۸) نتیجه انتخابات تقریبا" از قبل معلوم بود چرا که نامزدی مشهور و خوش نام،نامزد اصلی بود و هیچکس قدرت رقابت با وی را نداشت تا حدی که خود نامزدهای به اصطلاح رقیب نیز به بعضا" به نامزد اصلی رأی می دادند!اما این وضعیت از دور هفتم انتخابات ریاست جمهوری در سال ۷۶ عوض شد و تا الآن ادامه پیدا کرده است. در جریان رقابت‌های انتخابات سال ۷۶،حامیان خاتمی از سویی به دروغ رقیب خودشان ناطق نوری را معادل طالبان معرفی کردند(آن ایام طالبان در افغانستان با خشک مغزی جنایت های زیادی را خصوصا" علیه زنان اعمال کرده بود) و از سوی دیگر با ادعای تقلب در انتخابات به نفع ناطق نوری و طراحی شعار "بنویسید خاتمی بخوانید ناطق نوری" بخش زیادی از رأی دهندگان را علیه او تحریک کردند.این روند متأسفانه در ادوار بعد نیز به اشکال مختلف تکرار شد و هم خود نامزدها و هم حامیان آنها به شگردهای گوناگون غیر اخلاقی متوسل شدند.وعده های غیر واقعی و حتی غیر قانونی، اتهام فساد و ورود به حریم خصوصی در جریان مناظره های انتخاباتی از سوی خود نامزد ها و انواع نسبت ها و فضا سازی ها از سوی حامیان آنها و با بهره‌گیری ناروا از فرصت‌های رسانه‌ای از جمله آسیب های رقابت های انتخاباتی ادوار اخیر است که  گاهی مثل مناظره های سال ۹۶ خطوط قرمز بسیاری زیر پا گذاشته شد.
صفحه 2