از ابتدای پاندمی کرونا ، وزیر محترم بهداشت و درمان به تناوب در دو نقش متضاد ظاهر می‌شوند ، اول هرگاه که موج واگیری کرونا کمی فروکش می‌کند با اعتماد به نفس بالا اظهار می‌کنند که جهانیان از تدبیر و مدیریت ما در مهار کرونا انگشت به دهان مانده و مسئولان کشورهای دیگر مدام از ما میخواهند دلیل موفقیت خود را برای آنها توضیح دهیم تا با كپی برداری از شیوه مدیریتی ما بر زخم عمیق کرونا در کشورشان مرحم بگذارند . دوم هرگاه که موج جدیدی از واگیری شروع می‌شود ، نقش وزیر بودن را به فراموشی سپرده و با ناله کردن به شدت از مردم و مسئولين به دلیل رعایت نکردن پروتکلهای بهداشتی و عدم اجراي توصيه هاي ستاد كرونا گله كرده و همه ی تقصیر اوج گیری موج جدید را به گردن مردم و مسئولين مربوطه مي اندازند  . آقای وزیر توجه ندارند به دلیل فقدان نگاه سیستمی ، مسئولیت و منصبی  کلان را پذیرفته اند که به هیچ وجه با وجود نگاه خرد ، خود از عهده آن بر نخواهند آمد ، زیرا مشکل بزرگ پاندمی کرونا صرفاً محدود به مقوله بهداشت و درمان نیست ، جنبه های اقتصادی ، سیاسی ، امنیتی ، انتظامی و روانی آن اگر از موضوع بهداشتی و درمانی مهم‌تر نباشند کم اهمیت تر نیستند و هیچکدام از این عوامل در حوزه اختیارات وزیر بهداشت قرار ندارند. مثلاً وقتی ستاد کرونا تصمیم به اعمال محدویت تردد می‌گیرد ، تصمیم گیری در این مورد آسان‌ترین گام در پروسه اين اعمال محدودیت است و قطعاً اکثریت مردم با شنیدن خبر اتخاذ این تصمیم ، تردد خود را محدود نخواهند کرد . سازمانی تخصصی و با اختيارات قانوني مثل نیروی انتظامی باید تحت فرمان کامل این ستاد باشد تا اجرای سفت و سخت محدودیت تردد را عملاً اجرا کند . حالا اگر به هر دلیلی نیروی انتظامی از اجرای این تصمیم سر باز زد يا كج دار و مريز آن را اجرا كرد ، آقای وزیر چکار خواهند کرد؟ 
صفحه 2